De Herintreders – Deel 2. De eerste keer weer.

Varen op oude spullen, na een lange pauze, met aanlandige noordwestenwind en motregen, bah. Geen overtuigende context voor een comeback. Ik wil nieuwe spullen en lekker weer. Varen op ons verjaard spul is echter part of the deal. Koen is niet zo’n zeur als ik, en zucht een stuk minder dan ik. Het maakt veel goed dat hij recentelijk een strandhuisje op Wijk aan Zee heeft gekocht. Het omkleden is in ieder geval een stuk relaxter. Het huisje was duurder dan zijn BMW, maar het is wel voor iedereen leuker. Vooral ook voor zijn twee kleintjes en vrienden.

Woord: Marcelino Lopez
Illustratie: Geesvoorhees.com

We zijn geen muggewichten meer, dus om een beetje met snelheid door de tweede bank te komen besluiten we vijfenhalfjes op te zetten. Voorheen had ik mijn vierzeven gepakt. De zeilen en boards zijn meer dan tien jaar oud. Koen heeft een van de eerste JP-waveboardjes en ik heb een oud Drops-boardje met zeilen waarvan de naam me nu niet eens te binnen schiet. Toen maakte ik er nog een beetje de blits mee, nu heb ik het gevoel dat het niets waard is. De schaduwkant van vooruitgang: jezelf incompleet voelen als je niet met de tijd meegaat. Niet iedereen heeft er last van, maar omdat ik als eindredacteur van uw blad wel weet hoezeer boards en zeilen in tien jaar zijn veranderd, voel ik me nu gehandicapt.

Sommige dingen veranderen niet. Als ik nog bezig ben missende touwtjes en andere essentiële zaken bij elkaar te zoeken is Koen alweer klaar voor de start. Vroeger zag ik hem dan pas ergens op het water, nu – voor ons verhaal – wacht hij netjes op me. In zijn oude surfpak zie ik in Koen nog steeds het jonge onbevreesde ventje van toen. Iets minder haar, iets meer buik, maar hetzelfde gefocuste, guitige koppie. Koen kon niet het water opgaan zonder serieuze risico’s te nemen. Zou vandaag anders zijn?

Ik zelf heb niet die zenuwachtige vlinders in mijn buik die ik vroeger voelde als ik opgetuigd naar het water rende. Ik heb meer zin in de warme douche erna. Ik zie vandaag als een moetje, en ben meer bezig met de spullen van andere windsurfers dan wat me straks te wachten staat. Wat voor een setje wil ik eigenlijk hebben? Een naar trekje van me: vaker bezig zijn met de toekomst dan het hier en nu.

Het eerste contact met de Noordzee maakt veel goed. Ik was het vergeten, maar wild water ontspant me. Die mengeling van fris, zout water en het onophoudelijke geruis van de branding verstillen de ruis in mijn hoofd. Er staan behoorlijke golven en de wind is hard genoeg om ons verjaarde spul door de branding te trekken. Het voelt wat onwennig, maar alles doet het gewoon nog. Mijn lichaam weet nog precies wat het moet doen om het board in plané te jagen, de voetbanden in te glippen en de impact van lastige golven te minimaliseren.

De eerste rakjes gebruiken Koen en ik om even te wennen. Een beetje voelen hoe onze boardjes zich in de lucht gedragen, de eerste gijpen inzetten, risicoloos backside golfrijden. Ondertussen houden we elkaar een beetje in de gaten en blijven dicht bij elkaar varen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat een van ons een mooie schans tegenkomt om flink over de kop te gaan. Geen half werk. We haasten niks en versmelten elk rak iets meer met de zee en onze spullen. De Noordzee voelt ondanks het dreigende weer erg vriendelijk, of ik voel me gewoon erg op m’n gemak.

Het duurt niet lang voordat Koen bij de tweede bank wordt begroet door een bruine bak water. Er is geen ontwijken meer aan. Zou ie het doen? Natuurlijk wel, leer mij Koen kennen. Nadat hij recht boven zijn spullen de lucht inschiet duikt hij op het hoogste punt van zijn vlucht rustig voorover. Hij roteert iets te ver, moet zijn spullen loslaten en doet een spartelend bommetje. Op de golf die erna komt, staat mijn naam geschreven. Koen ligt inmiddels rustig naast zijn spullen verwachtingsvol te kijken. Hij weet al wat ik ga doen…