Long Live The King

Op 23 april 2013 vierde Robby Naish zijn vijftigste verjaardag. Het kleine blonde mannetje dat in 1976 met dertien jaar de jongste wereldkampioen windsurfen ooit werd, zag Abraham. En Abraham… die zag dat het goed was. Eigenlijk is er niet heel veel veranderd. Wat meer rimpels, wat grijze haren, maar in de basis is Robby nog steeds dat kleine jochie dat niets liever doet dan op het water zijn. We legden de King een paar steekwoorden voor: een kleine bloemlezing uit 50 jaar US1111.

Woord: Mart Kuperij, Marcelino Lopez
Beeld: Archief Naish, Erik Aeder, Julia Schweiger, John Carter, Joop Nederpelt

Eerste keer windsurfen De eerste paar keer dat ik ging windsurfen kreeg ik het zeil niet eens uit het water. Om toch te kunnen surfen, voer ik samen met een locale windsurfer op één board, hij liet het zeil gaan en sprong eraf zodat ik door kon varen. Elke dag na school ging ik naar het strand en leende ik spullen van de paar windsurfers die er destijds waren in Kailua. Uiteindelijk leerde ik de juiste techniek en kreeg ik het zeil toch uit het water; die eerste keer dat dit lukte en ik vooruitkwam op eigen kracht staat me nu nog bij, echt fantastisch. Het hele proces was zo lastig, uitdagend, vernederend en tegelijkertijd zo bevredigend… ik was hooked vanaf het begin.

Eerste competitie en overwinning Ik deed mee aan kleine locale races in Hawaii vanaf dat ik twaalf jaar oud was. In 1976 won ik het regio kampioenschap van Hawaii en kreeg ik een vliegticket om naar de Nationals in Berkeley, Californië te gaan. Daar eindigde ik als tweede, waardoor ik een ticket won voor het wereldkampioenschap op de Bahamas. Het was een fantastische ervaring voor me: mijn eerste grote evenement, voor het eerst naar het buitenland… Ik reisde alleen, zonder mijn ouders, en won mijn eerste wereldtitel, pretty cool! Het is ook gelijk mijn meest memorabele overwinning: het begin van een ongelooflijke reis en avontuur dat nog steeds aan de gang is.

Zeg maar Robby Robert Staunton Naish, roepnaam Robby, werd geboren op 23 april 1963 in het Amerikaanse la jolla, San diego. Vader Rick was basisschoolleraar, maar door zijn passie voor Hobiecat-zeilen verhuisde het gezin Naish naar het windrijke Hawaii. Robby – toen vier – en zijn broertjes Randy en Rolly waren dagelijks op het strand te vinden, ze waren minstens zulke fanatieke zeilers als hun vader. de familie Naish was er ook als de kippen bij toen de Windsurfer zijn opmars maakte. Vader Naish ging tussen het surfen door steevast zijn garage in om de logge windsurfer en de driehoekszeilen te verbeteren, zo zorgde hij er ook voor dat zijn kleine zoontjes ramen in de toen vensterloze zeilen kregen zodat ze konden zien wat ze aan het doen waren. Hij werd hiermee een van de eerste customshapers in het windsurfen. Vandaag de dag is hij nog steeds verantwoordelijk voor de windsurfboards van Naish Sails Hawaii.

US1111 Gek genoeg had ik in het begin alleen het nummer 1. Toen de world tour begon moesten we er ineens een landcode voor zetten. Ken Winner nam US1. Ik wilde niet US7, 9, 22 of wat dan ook zijn. 1-tjes waren gemakkelijk te maken en goedkoop, en het maximale aantal nummers dat je mocht hebben was vier, dus nam ik US1111. Ik vond het er gewoon wel cool uitzien.

Roze Ik wilde een kleur zeil die het goed deed op foto’s, iets unieks waardoor ik gelijk herkenbaar was. Rood, geel en oranje waren de beste kleuren, mijn eerste zeilen waren geel. Op een gegeven moment ontdekte André Lefebvre, die mijn zeilen ontwierp, een roze polyant zeildoek en we besloten het te proberen. De rest is geschiedenis. Lees verder…

Word abonnee en mis niks!