16-06-2011 - Windsurfen, Nieuws

Monstertrip naar Griekenland

Begin juli 2010 vertrok een groep studenten van windsurfvereniging Hardboard uit Enschede op een vakantie naar Griekenland. Geen all-in vakantie met stampvolle buffetten, luieren op het strand en animatiecrews die elke week hetzelfde programma afraffelen, maar een Monstertrip met drie zeiljachten vol met windsurfgear, twaalf steden en dertien ongelukken.

Woord: Frank van Maanen & Fenna Janssen
Beeld: Bram Rongen, Brian Diephuis, David Groen, Jaap-Jan Koster, Sara Beekman en Shaun Lodder

Het begon allemaal op een gezellige avond met een stel leden van Hardboard in een kroegje in Enschede. Deze avondjes hebben we vaker, maar deze specifieke avond was bedoeld om het te hebben over de vakantieplannen. De gebruikelijke locaties werden weer over tafel gegooid, Canarische Eilanden, een beetje rondrijden door Zuid-Europa, misschien een keer naar Groot Brittannië. Wat later op de avond besloten twee leden het over een andere boeg te gooien. Er was een presentatie voorbereid, compleet in PowerPoint en vol steekwoorden als wind, zon, Griekenland en, iets ongebruikelijker voor onze vereniging, zeilboot. De toon was gezet en in de weken die volgden werd er gedroomd, gefantaseerd en gepraat over ‘De Monstertrip’. 32 studenten en oud-Hardboarders die vanuit Athene rond de eilanden zouden gaan varen op vijftien meter lange zeiljachten die elk plaats boden voor tien personen. De tickets werden geboekt, een inventaris werd gemaakt, drie boten wer-den gereserveerd, de site monstertrip.nl werd gebouwd, sponsoren werden gestrikt, goodies werden geleverd, kortom; iedereen was er  klaar voor.

Op 4 juli vertrok de eerste delegatie van vijf man in onze surfbus richting Griekenland. Met een lekke band na 100 kilometer snelweg was deze reis al een avontuur voordat we goed en wel weg waren, gelukkig was de panne snel verholpen en kon de trip door landen als Bosnië, Servië, Montenegro, Hongarije en Albanië met als eindbestemming Athene snel hervat worden. Verschillende douanebeambten moesten overtuigd worden van het feit dat er echt voor 30 man aan surfmateriaal achterin lag en dat we niet van plan waren om voor honderden euro’s aan vignetten te kopen. Gelukkig was er naast wat corruptie geen enkel probleem meer en kon er volop genoten worden van de omgeving en de cultuur, bijvoorbeeld tijdens de halve finale van het WK die gekeken werd in een Albanese kroeg.

Op 9 juli vloog de rest van de groep vanaf Duitsland naar Athene, alwaar er boodschappen werden gedaan, de crewlisten voor de boten opgesteld werden, de boten zelf gecontroleerd, uitgelegd en ingepakt werden en niet te vergeten, de borg betaald moest worden. Als student is de limiet op je creditcard niet bijzonder groot dus verschillende stukjes plastic werden verzameld om het allemaal rond te krijgen. Met de laatste euro verzekerd was het dan toch echt tijd om te vertrekken. Met drie boten voeren we rustig de haven van Athene uit en werd er koers gezet naar een klein eilandje twee uurtjes varen van Athene. Onderweg werden de zeilen even uitgerold om alles te checken en dat was maar goed ook, want de genua van bootje 2 zat vast en wilde er echt met geen mogelijkheid uit. Zoals elke zeebonk weet is varen zonder genua als windsurfen zonder trapeze en dus zat er maar een ding op: terug naar Athene.

KLUSSEN

Eenmaal in de haven van Athene werd Vasilis, eigenaar van bootje 2, erbij gehaald en het eerste klussen kon beginnen. Precies op dat moment belde Jim (schipper bootje 3) naar Reinier (schipper bootje 2) met het bericht dat ze waren vastgelopen. En goed ook… de Griekse rotsbodem bleek toch even iets anders dan de IJsselmeerdrab die wij gewend zijn. Alles zat tegen: de boot wilde niet los komen, het werd donker, de GPS deed niet wat hij moest doen, de locatie van bootje 3 was onduidelijk, de wind nam toe, de golven werden hoger, wat nu? De stress was voelbaar, zowel op bootje 3 als in de haven. Na veel bellen en overleggen wisten de schippers op de kant waar bootje 3 nu eigenlijk vast lag en kon er een reddingsplan gemaakt worden. Uiteindelijk werden er een aantal Grieken opgesnord en gingen de schippers en co-schippers van bootje 1 en 2 met de Grieken bootje 3 halen. Na bizarre heldendaden van Brian en Bart die in een klein rubberbootje door de golven moesten roeien om touwen van de ene boot naar de andere te krijgen, lukte het eindelijk om boot 3 vlot te trekken. Eenmaal in de haven kon er weer redelijk opgelucht adem gehaald worden. Iedereen was ongedeerd, en dat de boot lek was was erg zuur, maar dat kwam de volgende dag wel weer.

BUS OF BOOT?

Toen de boot de volgende dag uit het water werd gehaald, bleek de schade aanzienlijk. De boot moest blijven en er was geen vervanging voorhanden. Gelukkig hadden we onze rode bus nog en de route werd omgegooid naar spots waar de bus ook kon komen. De bemanning van bootje 3, vanaf nu buscrew genoemd, bleef achter in de haven terwijl de twee boten uitvoeren.

NIEUWE RONDES, NIEUWE KANSEN.

Met de bus reden we de ferry op, op weg voor de eerste overtocht, die van Athene naar Mykonos, een eilandje wat, zo ondervonden we later, bekend staat om zijn nachtleven en gay-scene. De eerste nacht brachten we door op een camping bij het strand ‘Paradise Beach’, een camping met club waar de met steroïden volgespoten kerels te bruin waren en menig bikini te klein. Het uitgaansleven op Mykonos komt eng dicht bij de beelden die op MTV te zien zijn in het programma ‘The Jersey Shore’ en doordat de entree van de discotheek daar 35 euro was werd besloten om de nacht op het strand door te brengen. Aangezien we van te voren niet bedacht hadden dat er gekampeerd moest gaan worden waren er slechts twee driepersoons tenten. Met een groep van tien personen werd dat dus een nacht om niet te vergeten. De dronken Grieken en toeristen die in hun auto wegscheur-den zorgden ervoor dat we tijdens de, sowieso al korte nacht, nog vaak wakker zijn geworden.Na een nacht die door sommige buiten of opgerold in de bus werd doorgebracht was het tijd om de eerste meters te gaan surfen. Daarvoor werd het baaitje Kalafati aangedaan, waar de boten later die dag ook zouden aankomen. De wind in de baai was door de omringende heuvels nogal vlagerig, maar met een mooie vijf beaufort prima om even lekker te knallen. De boten waren inmiddels ook aangekomen en het was een heerlijk gevoel om je setje op te tuigen op de boot en vervolgens over het heldere azuurblauwe water weg te stuiteren. Het gevoel was zo goed dat we besloten er een nachtje te blijven. De mensen van de buscrew vonden een plekje aan boord of op het dek van de boten om zo de volgende dag het Griekse water wederom te domineren.

In Griekenland waait een wind die de Meltemi genoemd wordt. Deze wind is behoorlijk betrouwbaar en zorgt voor een noordelijke wind die vanaf Bulgarije en Turkije richting Kreta waait en op z’n sterkst is bij het eiland Karpathos. Voor ons was dat wel een beetje erg ver varen, maar Mykonos, Paros en Naxos liggen ook goed in de wind en zijn bezaaid met mooie surfspots.

FOTOSHOOTS

Na twee dagen Mykonos was het tijd om de overtocht naar Paros te gaan maken. Een korte tocht, maar wel een heftige. Door de constante wind zijn de golven tussen de eilanden hoog en de deining liegt er niet om. De dolfijnen boden gelukkig wel wat afleiding en na een enkele opstandige maag kwamen we rond één uur aan op Paros in de noordelijke baai bij het plaatsje Naoussa. Omdat er pas ’s avonds ruimte was in de haven, ankerden we die middag in een baaitje waar een landtong ons tegen de golven beschermde zodat de zeezieken een beetje bij konden komen. De rest ging enthousiast het water weer op, maar na een heerlijke surfsessie bleek dat de buscrew niet bij deze baai kon komen en we moesten verkassen. Gelukkig was de bus niet erg ver wat ons op het geniale idee bracht een downwinder te maken. Samen met de (co)schippers gingen de minder ervaren surfers aan boord, de rest kon vooruit surfen gevolgd door de boten om eventuele pechvogels op te pikken. Dat bleek gelukkig niet nodig en een windkrachtje zes zorgde voor een supermooi surfspektakel met eindeloze fotoshoots vanaf de boten.

Terug in de haven van Naoussa was er alleen plek voor bootje 2, bootje 1 moest het dus nog even zonder vers water en nieuwe proviand doen. De buscrew vond een slaapplekje in een appartementje en er werd gezamenlijk gegeten in het stadje. Bootje 2 besloot dat het nog niet genoeg was en het nachtleven van Naoussa werd verkend, wat zeker de moeite waard bleek!

Inmiddels bleek wel dat een trip waarbij bus en boot elkaar regelmatig willen zien niet heel chill was en dus kwam de beslissing om voor de tweede week helemaal op te splitsen. Dat werd gedaan in een haventje aan de oostkust van Paros (Piso Livadhi) waar een grote scheepsraad werd gehouden. In deze scheepsraad werd besloten welke tien mensen de tweede week op Paros zouden doorbrengen en welke twintig mensen op de boten zouden zijn. Nou was de bootindeling vooraf met veel zorg gemaakt om te zorgen dat er geen frustraties of zelfs ruzies zouden ontstaan op de krappe vierkante metertjes van de beschikbare boten. Tijd voor een nieuw masterplan dus. Een aantal opvarenden hadden zelf al aangeboden een week op het strand te gaan zitten, omdat je dan uiteindelijk wel meer uren surft. Er werd op mensen ingepraat en alle positieve dingen van het strand en negatieve dingen van een boot werden omhoog gehaald om nog maar wat zieltjes voor de buscrew te winnen, maar het mocht niet baten. De teller bleef op acht mensen voor de buscrew staan. De overige twee konden maar op een manier eerlijk gekozen worden en dat was met een loting. De (co)schippers en organisatoren werden daarvan uitgesloten, evenals de mensen die de eerste week in de bus hadden gezeten, omdat ze anders helemaal geen boot meer zouden zien. Alsnog zaten er een hele hoop angstige gezichtjes op een rij, want de meeste schippers hadden ook wel zo hun voorkeur wie ze op hun boot wilden houden. Na lange spanning werden de namen van Ulrike en Aard uit een hoge hoed vol namen getrokken. Waarna Ulrike zo sip keek dat Brian zich alsnog vrijwillig aanmeldde om haar plaats in te nemen. De mensen die van de bus naar de boot zouden verhuizen werden vervolgens door een zo neutraal mogelijk persoon ingedeeld: stelletjes bij elkaar houden, ex-stelletjes uit elkaar houden, allemansvriendjes als opvulmateriaal en zo kwamen we uiteindelijk tot een evenwichtige mix.

PRIKKIE

De buscrew kon dus op zoek naar een appartementje. De spot was snel besloten, het zou Pounda Beach gaan worden wat bij het water tussen Paros en Antiparos ligt. Door de twee eilanden aan weerszijden komt de wind net wat stabieler en beter door, een ideale spot dus om te varen. Na wat heen en weer rijden en meerdere lastige gesprekken met niet-Engels sprekende Grieken kwamen we bij het appartementencomplex aan dat het dichts bij de spot lag. Het was een prachtige wit gepleisterde villa met veel kamers. Het onderhandelen met het aardige Griekse stel dat de villa beheerde ging niet zonder onduidelijkheden, maar uiteindelijk bood de dochter van de twee gepensioneerde locals via de telefoon uitweg. Voor een prikkie zaten we 500 meter vanaf het strand in prima vijfpersoons kamers met uitzicht op het water! We gingen gelijk het warme water op om te genieten van de zon en de prima wind. Na een qua wind teleurstellende eerste dag bleef de Meltemi voor de rest van de week goed aan. Twintig knopen was het minimum en er kon bijna elke dag met 4,7 gevaren worden. Top condities dus, zeker in combinatie met de deining die de wind met zich mee bracht.

RUIME SOP

De twintig man op bootje 1 en 2 maakten zich ondertussen op om het ruime sop te kiezen: tijd voor de trip zoals hij oorspronkelijk bedoeld was. De eerste tocht was de oversteek van Paros naar Naxos. Een erg mooi stuk met een constante 4 beaufort waardoor de downwinder van het noorden van Paros even goed overgedaan kon worden. Vanwege de veiligheid hadden we maximaal twee surfers tegelijkertijd op het water zodat, mocht er iets mis gaan, beide surfers tegelijkertijd opgepikt konden worden. Er werd flink doorgewisseld met materiaal en natuurlijk werden er veel foto’s gemaakt. Veel deining was er niet doordat het water toch redelijk beschut lag tussen de twee eilanden in, maar gelukkig kwam er af en toe een veerboot langs die voor wat golfslag zorgde zodat er ook nog lekker gesprongen kon worden.De daarop volgende dagen waren een aaneen-schakeling van extreem helder blauwe baaitjes, strak blauwe lucht, windkracht vier tot vijf met soms een uitschieter naar zes. De dagen begonnen om zeven uur, als de zon al flink aan het branden was en je van het dek gefikt werd, er werden wentelteefjes gebakken en als iedereen de slaap een beetje uit z’n ogen had, zeilden we naar de volgende baai. Ankertje uit, powerpizzaatje eten en als de Meltemi goed doorkwam: surfen! Indien nodig werden er extra boodschappen gehaald waarbij de Grieken uiterst gastvrij bleken door ons regelmatig naar een supermarkt te rijden. Elke avond hadden was er skippersmeeting waarbij de schippers en co-schippers de route voor de volgende dag uitstippelden en eventuele problemen besproken werden en daarna was het genieten van de Griekse nacht, een routine waar we wel aan konden wennen.

DOLFIJNEN

De op een na laatste dag werden we wakker voor het eilandje Skhinousa in een heel verlaten baaitje. Gelijk was al duidelijk dat ook dit weer een heerlijk zonnige surfdag zou worden. De gedachte dat wel snel weer in Nederland zouden zijn haalde het beste uit iedereen naar boven. Uiteraard moest er ook nog even flink gefilmd worden en aangezien we dik gesponsord werden door enkele bedrijven, waaronder Bulletcam, konden we een GoPro camera in de mast hangen. Precies die dag kwamen er drie dolfijnen langs waarvan er één zich minutenlang vermaakt heeft met het rondspringen voor de boeg en hadden we het geluk dat allemaal op film terug te kunnen zien.

De eilandjes ten zuiden van Naxos liggen in meerdere en mindere mate beschut voor de Meltemi en zijn daardoor een toevluchtsoord voor dolfi jnen en zeeschildpadden. En wat is er nou vetter dan tussen de dolfijnen surfen of zeilen? De wind neemt toe zodra je uit de beschutting van Naxos of Paros komt en  het meeste surfen doe je op Koufonisia (ook wel Epanokoufonisia) en tussen Antiparos en Despotiko. Tussen deze twee eilandjes wordt de wind min of meer getunneld waardoor je daar compleet overpowered kan staan met je 3,3 of ontzettend staat te dobberen met een 6,5.

Die avond kwamen we aan in Desphotiko waar we nog een laatste sessie hadden voordat de zon onder ging. Een paar uur later tijd was voor het laatste avondmaal in een baai. Met de watertaxi gingen we naar de kant waar Captain Pipinos ons voorzag van al het nodige eten en drinken en natuurlijk ‘local water’ oftewel zelfgestookte grappa. Het resultaat was een twintigtal dronken surfers die elkaar al kruipend over tafel probeerden wijs te maken vooral nog een grappaatje te drinken omdat drie keer ten-slotte scheepsrecht is. Behoorlijk aangeschoten zijn we uiteindelijk terug naar de boot gebracht, waar we besloten dat skinny dippen eigenlijk ook best een leuke nachtelijke activiteit is.

BROKKELVRIJ

De volgende ochtend wachtte ons een iets minder fijn wakker worden. De knopen gierden om het dek en waar we daar gewoonlijk heel blij mee zouden zijn, was dit wel een beetje erg overdreven, vooral omdat we nog een flinke etappe naar Paroikia (bootje 2) of zelfs nog naar Athene (bootje 1) moesten afleggen. Hoewel bootje 2 tot die dag nog brokkelvrij was geble-ven, werden de meesten toch wel een beetje groen en konden we de trip toch niet zonder overgeven afsluiten. Vol tegen windkracht acht inbeukend kwamen we na een hele zware tocht eindelijk in de haven aan, waar we wonder boven wonder zelfs nog een klein deel van onze borg terugkregen.De buscrew had zich inmiddels weer bij ons gevoegd en samen gingen we met de ferry terug naar Athene, alwaar de bemanning van bootje 1 ons opwachtte in het hotel. Begeleid door spannende verhalen van de reis in 40+ knopen werd de boot uitgepakt, de setjes ingepakt en de teruggekregen borg verdeeld. De bus vertrok naar Nederland, vol andere wilde avonturen en autopech, en na twee dagen cultuur snuiven in Athene vertrokken ook de laatste trippers weer richting Nederland. We gooiden het over een andere boeg en het was monsterlijk!

www.monstertrip.nl

WAAROM DOEN?

  • Omdat je op plekken komt waar je zonder zeilboot niet zou zijn geweest.
  • Omdat je flexibel bent.
  • Omdat je constant op het water bent en je je spots vanaf het water uit kan zoeken.
  • Omdat het een ongelofelijk gaaf avontuur is.

WAAR MOET JE OP LETTEN?

  • Zo’n boot is toch iets anders dan een oversized surfplank, dus zorg voor ervaren zeilers, waarvan minimaal één met ervaring in het gebied waar je naartoe gaat.
  • Een boot is krap, pro-beer niet tien windsurfers op een boot voor tien mensen te krijgen, dat red je niet met materiaal.
  • Plan je trip, het is geen roadtrip over water. Je kunt niet overal altijd even goed aanleggen en wild kamperen is met een boot een minder goed plan dan met een auto.

KOSTENPLAATJE

  • De boten huurden we bij Easysailing (www.easysailing.gr). De prijs was 4300 euro voor twee weken exclusief borg van rond de 1800 euro. Het beste reken je een groot gedeelte van de borg mee in de prijs, je moet bijna altijd wel wat betalen.
  • De totale kosten kwamen bij ons uit op zo’n 1400 euro per persoon voor de hele trip. Dit houdt in de bootkosten (diesel, haven, borg), het vliegtuig, eten, stappen en in ons geval de gedeelde huur van het appartement voor de buscrew. Er passen tien personen op een boot, let wel dat er bij tien windsurfers niet genoeg plek is voor al het materiaal!
 van