Zoveel meer dan wind en golven
De meerdere gezichten van Zuid-Afrika.
Met het oog op het WK voetbal van afgelopen zomer draaide de PR machine van Zuid-Afrika op volle toeren. Zo vol, dat ze niet te beroerd waren een stel windsurfjournalisten naar de Kaap te sturen om te kijken hoe het er tegenwoordig bij staat.
Tekst: Mart Kuperij & Femke Hoogland
Foto’s: John Carter, Liz Metcalfe, RRD, Ralf Bachschuster, Prolimit, Femke Hoogland
Zo rond de vierde Nederlandse IJstijd deze winter krijg ik van het verkeersbureau van Zuid-Afrika te horen dat het rond is. Groen licht, tickets geboekt, twee weken Kaapstad. Begin februari komen Femke (Motions vormgever en fotograaf) en ik aan op Cape Town International Airport. De spullen zijn nog heel en bij de afhaalplek van Budget Rent staat onze bepaald niet budget auto te wachten. Als we even later in de geblindeerde Toyota Quantum niet zo minivan richting Tableview zoeven is het moeilijk onze lach in te houden. Van het ijskoude Holland naar de eindeloze zomer van Kaapstad in twaalf uur vliegen!
Kaapstad is deze winter gezegend met monsterswells en goede wind, maar voor de komende tijd zien de voorspellingen er niet zo heel goed uit. Geen paniek, er is genoeg te doen in en rond Kaapstad, en dat was ook wel een beetje waar we voor uitgenodigd zijn: het andere Kaapstad. Eenmaal aangekomen in Tableview kloppen we aan bij The Endless Summer Beachhouse, gelegen aan het strand van Tableview. Ik informeer naar eigenaren Sheree en Grant Brown en word gelijk in het Nederlands aangesproken door Erwin, die een pet op heeft met daarop een sheriff-ster. ‘Iets afgesproken met Sheree? Ja man, tuurlijk, kom erin!’ Erwin blijkt met recht de sheriff, hij runt het Beachhouse, een plek waar je je meteen op je gemak voelt. Omdat het nog niet waait is er even tijd om even bij te komen, ik val al snel in slaap op de heerlijke banken uitkijkend op de Tafelberg. Als ik de volgende dag mijn spullen uit de boardbag haal roep ik het uit. Twee 4,7’s! Welke idioot neemt nou twee vierzevens mee? Mijn 5,3 ligt nog netjes in mijn bus in Amsterdam en in combinatie met een 76 liter twinzerboardje is dit geen match voor de lichte wind die er voorspeld is. Ai.
Luie windsurfers
Windsurfers zijn avontuurlijk maar over het algemeen ook vrij lui. En ach, wat kun je ze kwalijk nemen als de zuidoosten wind genaamd Cape Doctor elke dag waait en je van Sunset naar Big Bay naar barbecue stuurt? Helaas is de befaamde Kaapdokter nu zelf wat zwak en misselijk: geen zuidooster die alsmaar toeneemt tijdens de dag, maar een zwakke noord- of zuidwester. Dit wil niet zeggen dat er niet gevaren kan worden, je moet er gewoon wat meer moeite voor doen. Geen probleem, op die manier zien we gelijk weer eens wat meer van de omgeving. Voor de eerste sessie rammen we de bus vol met windsurfspullen en rijden naar Witsands. Omdat het al een tijdje niet meer echt goed gewaaid heeft, is zelfs de meest luie windsurfer zijn bed uitgekomen om de tocht naar de Kaap te maken: de rij auto’s langs de kliffen is lang en met geluk kunnen we onze bus ergens tussenkrijgen. Er staan hoge krachtige golven en de noordwester blaast vlagerig aflandig. Steven van Broeckhoven is zijn nieuwe freestylezeiltjes op houdbaarheid aan het testen in de shorebreak en laat zien dat hij meer kan dan alleen vlakwaterfreestyle. Ook zijn rivaal André Paskowski is op het water, zo zie je maar weer dat freestylers eigenlijk ook veel liever waven.
Mijn dubbele 4,7’s blijken toch nog ergens goed voor als ik er in de branding, nog voordat ik het water op ben, alvast één sloop. Niks geen heldendaad, overgeroteerde huizenhoge forward of aerial-of-the-lip, maar gewoon een vlaag die mijn zeil uit mijn handen rukt en bovenop de mast van worldcup freestyler (ook al zo’n wannabe waver) Phil Soltysiak plant. ‘Hi Phil, nice to see you again…’ Het blijkt niet mijn dag, de wind is extreem vlagerig, soms zelfs te hard voor mijn verse 4,2, en de golven toch net iets te hoog om er met vertrouwen tussen weg te zinken. Ik ben niet de enige die het niet zo heeft op de omstandigheden, Ben van der Steen en Mike Bossaert staan een stuk verderop te schelden op de omstandigheden. Ook slechte sessies verbroederen, samen zeiken op de omstandigheden is ook windsurfen. Leuk Kaapstad, één dagje op het water en tien vrienden teruggezien.
Die Weskus
Afgezien van een paar korte avondsessies op Sunset – de plek waar de wind het eerst doorkomt – verlopen de volgende dagen vrij rustig. Elke ochtend is anders in het Beachhouse, de ene dag is de Tafelberg compleet bedekt met nevel, de andere dag staat hij om negen uur ’s ochtends al te schitteren in het zonlicht. We houden nauwlettend de weersvoorspellingen in de gaten en besluiten de volgende dag naar Elands Bay te gaan. Een plek die zich lastig laat voorspellen, Elands heeft zijn eigen mini Tafelberg die zorgt voor een acceleratie van de wind. We besluiten de tocht naar het noorden te gebruiken om ook de andere spots onderweg uit te checken. Onze reisleider is Jamie Hancock, een Engelse pro windsurfer, die tot vorig jaar nooit verder kwam dan Big Bay maar tegenwoordig graag een tochtje maakt voor de beste golven.
We rijden de R27 naar het noorden en stoppen onderweg even bij de spot Swartriet. Swartriet is privéterrein, je moet er per dag betalen en als de dame die het grote hek bedient ons vertelt dat alle windsurfers alweer vertrokken zijn besluiten we meteen door de rijden naar Elands. Deze spot, bekend van de film ‘Endless Summer 2’ is een spot waar de golf heel netjes op een rif afrolt. De spot is erg populair bij golfsurfers en werkt het best met hoge golven. Tot een uur of twee in de middag kun je op de pointbreak langs het rif waanzinnig surfen op een left die super clean afrolt. Na twee uur steekt vaak de wind op, het begint als een briesje maar door de berg voor het rif wordt deze al snel sterker. Voor je het weet ben je met je 4,1 aan het knallen. Vandaag blijken we niet zo gelukkig.
Samen met een groep Italianen in speedo’s kijken we uit over de golfsurfers die de soms vier meter hoge bakken afrijden. Onder hen ook John Skye en Florian Jung die met hun SUP’s de strijd aangaan met de normale surfers. Af en toe komt er een briesje door die ons het idee geeft dat het nog wel goed komt, maar het blijft behelpen. Rechts in de baai dobbert een windsurfer richting het rif, het blijkt Peter Volwater, die net aangekomen is uit Australië en een goedkopere vlucht naar Kaapstad vond dan naar Nederland. Twee weekjes bijkomen na ongetwijfeld een vermoeiende tijd in Margaret River, some guys have all the luck!
Als Peet tot zijn knieën onder water staat besluiten we dat het mooi geweest is. Als we nu wegrijden kunnen we misschien nog net wat mooie golfjes pakken op Paternoster, een spot die de laatste tijd grote populariteit geniet. Als we – een half uurtje voor de zon ondergaat – aankomen zie ik waarom. Prachtige lijnen breken in de kleine baai, met een afnemend cross-off windje perfect om golf te rijden. Jamie geeft me een 5,0 proto van de 2011 Vandal Sails Enemy, die de strijd aan lijkt te willen met Robby Naish in een wie-de-meeste-doodskoppen-inzijn-zeil-krijgt-competitie (glansrijk gewonnen door Vandal). Samen dobberen we uit, de meeste surfers zijn dan al aan het aftuigen. Met de laagstaande zon hebben we een prachtige korte sessie, de golven, breken mooi en hard en mijn doodskoppenzeiltje stuurt met precisie waar ik gaan wil. Helaas neemt samen met de zon ook de wind af en is het einde sessie, maar toch: deze paar mooie golven maken de vijf uur lange trip toch de moeite waard.
Kaap de Goede Hoop
De volgende dag rijden we helemaal de andere kant op naar de Kaap. Via de spots Witsands en Scarborough rijden we door naar Platboom. Deze spot is gelegen midden in het natuurreservaat Kaap de Goede Hoop, het meest zuidwestelijke puntje van Afrika. De stranden zijn mooi wit, het water kleurt turkoois en is net als op de andere stranden rond Kaapstad behoorlijk koud. De geschiedenis leert dat het hier ruig kan zijn: het weer kan plotseling omslaan en talloze schepen zijn hier met man en muis vergaan. Omdat je voor toegang tot het park moet betalen, kruipt Jamie ruim van tevoren onder een van de tien stoelen in onze ‘minivan’, de vrouw bij de kassa kijkt wantrouwend als ik aangeef dat we met z’n tweeën zijn. Het scheelt Jamie 75 Rand, voor straf houden we hem onder de bank totdat we bij het strand aankomen.
Omdat de wind vandaag uit het noordwesten komt rijden we naar het noordstrand. Je moet in dit geval een afslag eerder van de weg af om zo rechts in de baai uit te komen op het grote zandstrand. Het park staat bekend om de nodige beesten zoals slangen, meerdere soorten herten, zebra’s en vooral apen, ofwel baboons. Ze lijken aan hun winterslaap begonnen, de enige aap die wij zien is een in speedo’s gehulde harige Italiaan die onderdeel uitmaakt van de John Skye fanclub. Ik tuig mijn 4,7 op, Jamie gaat voor 4,0 en even later varen we in de vlagerige offshore wind naar buiten. Er komen geregeld logo tot masthoge sets naar binnen rollen, buiten is het soms volle bak planeren, tussen de golven valt de wind soms compleet weg. In totaal is er een man of twintig op het water, het moment van uitvaren op het mini strandje met hier en daar wat rotsen in de branding dient secuur gekozen te worden. Het ene moment vaar je fluitend naar buiten, het andere moment krijgt je vier golven over je heen en word je kansloos terug naar de kant gedirigeerd.
De golven zijn buiten gemakkelijk te herkennen, grote lijnen die op je afkomen. Omdat ze hard gaan is het met de offshore wind soms lastig ze daadwerkelijk te kunnen pakken, maar als je er eenmaal op zit is het ook echt feest. Skyeboy, Flo en Jamie rippen voor wat ze waard zijn, goiters, aerials en dikke turns onder de lip. Als Jamie zijn 4,0 scheurt moet hij terug naar de auto om een nieuw zeil te halen. Al na een paar minuten komt hij terug-gerend met een 3,6 onder zijn arm. Niet direct zijn eerste keuze, maar de ba-boons blijken ontwaakt uit hun winterslaap en terroriseren de parkeerplaats. Snel een zeil wisselen dus en terug het water op! We varen tot een uurtje of zes, zodat we nog genoeg tijd hebben om het park voor zonsondergang te verlaten. Ben je later weg dan krijg je een boete van 500 Rand.
Uw feestrecensent
’s Avonds is het tijd om deze lekkere sessie te vieren. We eten in The Grill & Butcher in Tableview, een restaurant en slagerij ineen, waar je naast dineren ook het lekkerste vlees voor op de braai kan halen. Na dit feestmaal is het tijd voor een drinkgelag. Uw vormgever en mijn reisgenoot Femke Hoogland is partyreviewer van NL10. Speciaal voor Motion reviewt ze een avondje uit in Tableview. Een vrij mondiaal gegeven: vrijdagavond stapavond. Zo ook hier in Tableview.
De date begint in de Cubañas. Berucht om haar plebsheid. Het moment dat we naar binnenlopen snap ik waarom. Lekkere Shirley (platinablond, gebronsd, kortgerokt en laag gedecolleteerd) is met haar vriendinnen op jacht. Ik voel me underdressed en ongemakkelijk. Maar goed, we zijn hier om te stappen, dus stappen it is; ‘one beer and one dry white wine please.’ Met de juiste hoeveelheid drank wordt het vast wel leuk.
Als beroepsstapper heb ik nog nooit de nacht met een groep windsurfers doorgebracht. Voor alles een eerste keer. En vannacht word ik ontmaagd door Jamie Hancock, Florian Jung, John Skye en Mart, later aangevuld door een ladderzatte wankelend dansende Paskowski.
Na drie wijn gaat het al wat makkelijker. Jamie, Skye en Flo zijn er nog niet. Mart zoekt contact. Ze staan in de Locals, één tent terug. Er is iets te doen met ‘naked chicks’ op de bar. Uiteraard moeten we daar dan ook zijn. Het blijkt een soort danscafé (kroeg met lasershow). De vrouwen zijn niet zo naakt als beloofd, maar de groep is compleet en de nacht kan nu echt beginnen. Ik raak aan de praat met een vrolijke gay. Hij praat over zijn Grace aka BFF én herkent mijn ‘natural beauty’. Vooral dat laatste laat mij nog even om hem heen hangen. Ik wil dat zelfvertrouwen boosten. Dankzij mijn non-platina look is deze homoseksuele bijna-flirt vermoedelijk het dichtst bij het echte werk dat ik kan komen vanavond. En met de juiste hoeveelheid drank ben ik gek op aandacht.
Oh. De heren willen terug naar de Cubañas. Vanaf hier wordt het al een stuk waziger. Ik herinner me fl arden van dansen, vallen, opstaan en vooral heel hard lachen. Ik laat me meenemen in een Oost-Duitse wals. Paskowski leidt. We tuimelen om. Ondertussen staat Jamie verderop te fl exen (buig de arm zodanig dat iedereen je spierballen ziet, dit kan vol-gens Jamie drinkend, dansend, leunend, wijzend, zwaaiend, bestellend, lopend en hoogstwaarschijnlijk ook plassend…). Skye ben ik een beetje kwijt. Geen idee waar hij uithangt. Mart wordt continu volgestopt met alcohol. Ik zie hem telkens met een ander drankje staan (baco, shotje, biertje, vodkaatje). En Flo, lieve, rustige, mooie Flo… Arme jongeman, hij is mijn favoriet vanavond (dat is als Paskowski even aan een andere dame hangt). Ik hoop dat ik hem niet al te veel stalk. Met de juiste hoeveelheid drank raak ik soms mijn subtiliteit een beetje kwijt.
Afijn. Nu naar een echte disco. We strompelen naar de overkant. Op dit punt ben ik ‘m volledig kwijt. Ik kan het verhaal reconstrueren naar aanleiding van vertellingen, filmpjes en foto’s. Jamie flext manisch de club door. Skye zwabbert af en toe voorbij. Mart drinkt schaamteloos documenterend verder. Paskowski wankelt onverstoorbaar door. Flo ben ik even kwijt, waarschijnlijk gevlucht. En ik… oh god, daar wil ik niet eens aan denken.
Om vijf uur kruipen we naar een pizzeria. Potver. Fel tl-licht, een uitgesproken Ikea inrichting en ranzig vette pizza’s. Paskowski blijkt bij gebrek aan muziek een net zo wankele spreker als danser te zijn. Snap niets van de man. Hij is in ieder geval wel heel serieus over wat ie zegt. Mijn waas is compleet. Ik sta op het punt van instorten. Douw een stuk pizza naar binnen. Verras me over het feit dat Jamie ook dit flexend kan. En besluit dan dat die heerlijke appeltjesgroene Ikea bank ook prima horizontaal genoten kan worden. Ik leg mijn hoofd op Flo’s schoot en besluit dat het zo wel mooi geweest is. Ik ben klaar met deze nacht.
Beachhouse Session
Zondagmiddag komt de wind plotseling opzetten en gaan we het water op voor het Beachhouse. De zandbanken liggen er dit jaar erg goed waardoor de golven mooi breken, de wind is licht aanlandig. Het schip dat vastgelopen is tijdens een storm – en waarvan de kapitein hem gesmeerd is omdat hij niet verzekerd was – vormt een mooie backdrop voor onze sessie. Opvallend is dat de golven hier soms wel tot masthoog breken, terwijl een paar kilometer verderop op Sunset net een rimpel binnenloopt. De shorebreak liegt er niet om, maar maakt de spot des te interessanter. Een privésessie met John Skye, Flo Jung, Jamie Hancock, Ross Williams en Peter Volwater als speelkameraadjes.
’s Avonds eten we in Big Bay, dat de laatste jaren een behoorlijke groei heeft doorgemaakt. Het is de meest bekende spot van Kaapstad, al was het maar omdat dit de plek is waar ooit in de jaren 90 een world cup werd gehouden. Van Grant horen we dat het ooit slechts een parkeer-plaats was waar grote kampvuren gehouden werden en je op het strand kon slapen. Tien jaar later was het een plek met catering, douches en toiletten, een lekker grasveldje om op te tuigen en een Baywatch-toren. Inmiddels zijn daar nog een winkelcentrum, een strip restaurants en een paar surfshops bijgekomen, big business in Big Bay. Omdat het zondag is besluiten we na het eten door te rijden naar Camps Bay om eens wat naar mooie mensen te staren in Caprice. Precies vijf minuten voor sluit komen we aan, dat wordt weinig staren en gelijk door naar Ignite, waar we ons laten vervoeren door mixdrankjes en rammende beats. Als we een paar uur later op de terugweg aangehouden worden door de politie – geen rijbewijs voor chauffeur Flo – komen we er met een kleine steekpenning vanaf. Ook dat is Zuid- Afrika.
Franschhoek
De dagen daarna is de wind weg, de voorspelling geeft aan dat hij pas na ons vertrek terugkeert. Het geeft ons mooi de gelegenheid wat meer cultureel verantwoorde dingen te doen zoals een wijntoer naar Fransch-hoek (aanrader!) en een bezoek aan Robbeneland. Ik had niet gedacht dat ik dit ooit nog zou zeggen maar… windsurfers, kijk verder dan Windguru lang is, dit land heeft zoveel meer te bieden dan alleen wind en golven! Tijdens de tocht naar Franschhoek in onze volgepropte mi-nibus geniet ik van het uitzicht en na een dagje wijnproeven en heerlijk eten komen we terug met meer wijn dan onze koffers kunnen dragen. Dinsdag is het tijd voor een ouderwetse braai bij de Beachhouse, van alle kanten komen mensen aan met grote stukken vlees, vis en garnalen die allemaal op de grote barbecue gegooid worden. De filosofie van Grant en Sheree komt hier mooi tot zijn recht: love and respect gemixt met zoveel mogelijk tijd op het water. Dat laatste is wat iedereen hier deelt, de gesprekken flowen evenals de wijn en het bier.
Robbeneiland
Op de valreep hebben we nog een bezoek naar Robbeneiland ingepland, het eiland in de Tafelbaai waar eeuwenlang gevangenen, lepralijders en vanaf de jaren zestig antiapartheidstrijders zoals Nelson Mandela naar werden verbannen. Het ijskoude water en de witte haaien die hier zwem-men maken dat slechts drie gevangenen hun ontsnappingspoging ooit overleefd hebben. Tegenwoordig geven ex-gevangenen er rondleidingen aan toeristen. De tour van negen uur ’s ochtends betekent dat we vroeg op moeten. We maken een busrit over het eiland waar onze zeer vrolijke gids van alles vertelt over het eiland. Een mooi verhaal over respect en vergevingsgezindheid. Binnen houdt een ex-gevangene een praatje en ook hij is overwegend positief over zijn voormalige woonplaats. We leren dat Robbeneiland vooral een plek van studie was en dat veel gevangenen binnen de muren van elkaar hebben leren lezen; sommige gevangenen verlieten het eiland zelfs met een universitair diploma. Mooie woorden waardoor we bijna vergeten dat het gewoon een gevangenis was.
Kaapstad vanuit de lucht
Als we terug zijn van Robbeneiland en genieten van een heerlijke lunch in Carlucci’s in Tableview belt Cape Guru Sheree. ‘We kunnen om drie uur springen, haal jij ons op?’ Last minute heeft de guru nog een skydive weten te regelen bij Skydive Cape Town, op een kleine twintig minuten rijden van Tableview. Zonder te aarzelen stem ik in, Kaapstad vanuit de lucht lijkt me wel wat! In de hangar van Skydive Cape Town krijg ik een idee wat voor soort mensen parachutespringers zijn: gestoorde adrenali-nejunkies die van hun hobby hun beroep hebben gemaakt, te gek! Volgens mij zouden ze ook zonder betaald te worden hun werkt doen. Evenwel kost een sprong hier 1200 Rand, ongeveer 120 euro, maar daarvoor heb je wel het mooiste uitzicht van Kaapstad. Op de vraag hoeveel sprongen mijn instructeur Paul heeft gemaakt krijg ik de voor skydivers ongetwijfeld veelgemaakte grap te horen dat hij de dag ervoor begonnen is. Ja Paul, haha, maar serieus, ik ben gewoon benieuwd. Paul blijkt zo’n 72 uur vrije val te hebben gehad in zijn leven en rond de 8400 sprongen te zitten. Om zijn sport te pluggen hoort hij me uit over windsurfen. ‘Hoe hoog spring je daar?’ ‘Tja, er zijn er bij die wel vijftien meter hoog springen.’ Paul lacht schamper, ‘vijftien meter, wij gaan naar 9000 voet!’
Een korte twintig minuten durende vlucht later gaat het rolluik van het vliegtuig open. Paul trekt mijn hoofd naar zijn schouder en na een één, twee, drie vallen we voorover naar beneden, richting Melkbos. De versnelling is enorm en ik kan niet ophouden met lachen. Af en toe wijst Paul me op de cameraman, ik vergeet braaf in de lens te kijken, man wat is er veel te zien hier! De 4000 voet vrije val leggen we af in een half minuutje, bij een veilige 5000 voet is het tijd om de chute te trekken. Een paar minuten kan ik genieten van de Tafelberg, Melkbos, Big Bay in de verte en de boulevard van Blouwberg. ‘Wel wat anders dan dat windsurfen van je hè?’ zegt Paul als we weer vaste grond onder onze voeten hebben. Ik antwoord braaf wat hij wil horen, begeleid met een schreeuw, maar ondertussen weet ik dat ik een masthoge golf op Platboom minstens zo spannend vindt als een skydive. Zuid-Afrika zie ik toch echt het liefst vanaf mijn surfplank, verzucht ik, als ik me realiseer dat morgenvroeg ons vliegtuig naar Nederland vertrekt en ik straks m’n koffers weer mag pakken. Terug naar de gure Hollandse kou.
Tips van de locals.
Capeguru Sheree
Maandag haal je een pizza bij Butlers Pizza en schuif je aan bij de big screen movie in het Surfhouse of het Beachhouse. Op donderdag ga je naar het happy hour in Doodles, Tableview (Blouwberg Beach Front), daarna Cubañas (als het je lukt weg te komen uit Doodles…). Zondag is de avond van La Med of Caprice in Camps Bay of voor de meer ontspannen namiddag Kirstenbosch Gardens voor live muziek en een picknick.
Sheriff Erwin
Frank and Phil’s Pancake Place is een must. Zij zijn het superaardige oude koppel in de pannenkoekkeet aan de promenade voor het Endless Summer Beachhouse. Hier kun je snel een lekkere pannenkoek scoren onderweg van Sunset naar Big Bay. Met nauwelijks tijdverlies toch een volle buik, vooral als je een koek met kaas neemt. Als je meer tijd hebt vraag ze dan naar hun ‘Kalahari blow pipes’, een soort uitgebreide propjesschieters om te kunnen darten met je mond. Voor de deur bij F&P ligt dit jaar een mooie break, toepasselijk omgedoopt tot ‘Pancake Point’. Wie nu Frank en wie Phil is weet eigenlijk niemand.
Andere eettips: zondagavond ‘All you can eat sushi’ bij Blowfish, het restaurant bij Dolphin Beach en last but not least de ‘Maandagburger’ (voor 20.00 uur!) voor 19 rand bij de ‘Cattle Barron’.
Een mooie plek voor snel ‘quality time’ met meereizende niet-surfers bijvoorbeeld, is Durbanville Hills. Anders dan de meeste wijnhuizen ligt deze vlak achter Blauwberg, het gebied van Sunset en Big Bay. Hier kun je heerlijk picknicken, lunchen en wijn proeven. De wijn uit Durbanville Hills smaakt zo lekker vanwege de welbekende zuidooster die over de druiven raast, zodra je dat weet herinnert elke slok je weer aan de nummer 1 reden om Kaapstad te bezoeken! Check: www.durbanvil-lehills.co.za voor meer info.
Een leuk dagtripje is de beklimming van de Tafelberg. Doe dit niet via de geijkte weg, maar vanaf de achterkant. Via Kirstenbosch (botanische tuin) kun je ook omhoog, tussen de bomen door in de schaduw en langs stromend water. De route omhoog gaat door de Skeleton Gorge, via Nursery Ravine kun je weer terugkomen in de botanische tuinen. Heb je echt zin om te lopen dan kun je de hele berg over, kies eenmaal boven dan ‘Smuts Track’.
Laatste tip: koop een Zuid-Afrikaans woordenboek, leer de taal of lach je suf.
Craig Gertenbach
(Fanatic brandmanager, ex pro-wind-surfer en geboren Zuid-Afrikaan)
De beste sushibar die ik ken – en met mij de meeste locals – is Willoughby & Co bij het Waterfront. Je vindt hem naast de Woolworths. Ga voor de Rainbow Reloaded, spicey tuna om je vingers bij af te likken.
Voor windsurfers is de Blue Peter Happy Hour Sun Downer in Big Bay een echte aanrader. Fantastisch uit-zicht en fantastische sfeer op loopafstand van het strand van Big Bay.
Cultureel gezien moet je op Cape Point geweest zijn. De Tafelberg op een heldere windstille dag is een must, of de daarnaast gelegen berg Lions Head. Een uitstapje naar de wijnstreken laat je ook een heel ander aspect van Kaapstad zien. Franschoek is mijn favoriet, breng de nacht door in een van de privésuites in La Petite Ferme met uitzicht over de hele Franschoek vallei. Check www.lapetiteferme.co.za.
Handige adressen
Het South African Tourism Office kan je op weg helpen bij alles wat er in en rond Kaapstad gebeurt, check www.southafrica.net/netherlands.
Kaapstad goeroe Sheree Brown helpt je aan onderdak, een auto en regelt alle soorten uitstapjes zonder dat het je een cent extra kost. Check haar site op www.capetownguru.com.
Wakker worden met uitzicht op de Tafelberg? Check the Endless Summer Beachhouse via www.endlesssummerbeachhouse.co.za. Ze hebben ook een weerstation op het dak en live webcams om de omstandigheden te checken.
