23-09-2016 - Windsurfen, Nieuws

Team Mystic goes Tahiti

Toen Mystic ons anderhalf jaar geleden vroeg naar een droomlocatie voor de 2016 fotoshoot, antwoordden de meeste teamriders Tahiti of Fiji. Ik zeker. Twee eilanden met prachtige, krachtige golven, fantastisch licht en een ongelooflijke omgeving, daar hoefde ik niet lang over na te denken. Het waren zonder meer ideale locaties voor een shoot, al dacht ik er verder niet al te veel van. Een heel team van windsurfers en kiters overvliegen naar de andere kant van de wereld was wel licht wat veel gevraagd, of niet?

Een jaar geleden kreeg ik ineens een mailtje van Mystic’s marketing director Marijke. Of ik even een vlucht kon boeken van Maui naar Los Angeles zodat ik me bij de rest van het team kon voegen op weg naar Tahiti. Ik kon het niet geloven! Ik had zo vaak gedroomd om naar Tahiti te gaan, ontelbare video’s gezien van Teahupo’o en er met zoveel mensen over gepraat dat het bijna voelde alsof ik er al was geweest, en nu ging ik er echt heen, en niet alleen dat: er zou ook nog een crew meegaan om de hele trip vast te leggen! Er is maar een ding beter dan te mogen spelen in een van de beste golven ter wereld, en dat is er te mogen spelen terwijl iemand foto’s en filmopnamen van je maakt zodat je eenmaal thuis je radicale acties aan je super jaloerse vrienden kunt laten zien!

tahiti-2

TRILLEND OP MIJN BENEN
Op de laatste vlucht richting Tahiti keek ik de film Encoded op het entertainment system. Als je hem nog niet gezien hebt: het is een documentaire over een van de grootste swells ooit gesurft op Teahupo’o en zeer de moeite waard. Het kijken van Encoded zorgde ook voor een flinke dosis angst en spanning, en Guilly (een van de Mystic kiters) en ikzelf stonden haast te trillen op onze benen toen de gezagvoerder de landing inzette. Zo niet Boujmaa: die draaide zich nog een keertje om, ogen dicht en met een grote glimlach op zijn gezicht. Er was vanaf dag 1 een behoorlijke swell voorspeld en geruchten gingen dat een flink aantal pro surfers op het eiland waren om een paar dagen van de actie mee te pikken voordat ze door moesten naar het World Surf League event op Fiji de week erna.

We waren met een groep van tien mannen en vrouwen, en verbleven in een vrij basic maar prachtig gelegen huis vlak bij het water, zo’n vijftien minuten per boot verwijderd van Teahupo’o zelf. Toen we aankwamen was het al donker; iedereen zocht een bed uit maar de combinatie van jetlag, het geluid van golven die op het rif stuksloegen en super enthousiaste muggen maakte het moeilijk de slaap te vatten. Gelukkig heb je maar weinig slaap nodig als de adrenaline door je aderen spuit en de volgende ochtend was iedereen vroeg op, klaar om naar buiten te gaan! Al het enthousiasme ten spijt duurde het even voordat het team, inclusief fotograaf en filmer, klaar was om uit te varen. Er moest een boel voorbereid worden en Boujmaa en ik waren als een dolle heen en weer aan het rennen om al onze gear in de boot te krijgen. Eenmaal in de channel werd ik overweldigd door het ongelooflijke uitzicht. Werkelijk krankzinnig. Voor ons lagen meerdere boten belachelijk dicht bij de groep van ongeveer twintig surfers en op slechts een meter of tien van het droge rif aan de linkerkant. We voegden ons bij hen en ik keek nog eens goed om me heen naar het verbluffende uitzicht met beboste bergen en het prachtige kristalheldere water. Ik heb het geluk dat ik op veel tropische bestemmingen ben geweest, maar dit sloeg alles. Toen de eerste set doorkwam, juichten we als een stel schoolkinderen, terwijl iedereen probeerde met zijn telefoon de actie zo goed mogelijk vast te leggen. Dit is hoe dicht we op de actie zaten: je hoeft nauwelijks te zoomen, met je telefoon ben je al close genoeg bij de actie en het zachte ochtendlicht is perfect voor de mooiste opnamen. Het is makkelijk te zien waarom Teahupo’o als een van de meest fotogenieke golven ter wereld wordt gezien. Elke golf die doorkomt rijst op vanuit de diepe Stille Oceaan om als het ware over zichzelf te struikelen en met oorverdovende perfectie te breken op het levende koraalrif. In de boot word je opgetild door de schouder van de golf, waardoor je een vogelperspectief krijgt op de surfer, een meter of vijf onder je. Het ziet eruit alsof er maar een centimeter of tien water tussen de surfer en het rif zit, en dat is omdat het ook echt zo is. Het is levensgevaarlijk ondiep en tegelijk zo perfect dat het eigenlijk best simpel lijkt om die enorme barrels te halen.

ANGST EN OPWINDING
Toen we het water in sprongen om te proberen wat golven te pikken van de pro surfers en Tahitiaanse locals, werd me al snel duidelijk dat het lang niet zo makkelijk was als het eruit zag. Mijn ogen knalden uit mijn hoofd van pure angst, terwijl vlak naast me een paar Ozzie surfers op hun gemak aan het grappen en lachen waren met de locals. Het was echt een van de meest beangstigende ervaringen van mijn leven, en tegelijkertijd zo ongelooflijk opwindend! Om alleen al naast de gasten te zitten die ik normaal in de surffilms zie, op een golf waarvan het voelde dat ik hem zo goed kende van alle foto’s en video’s, met tegelijkertijd geen idee hoe hem te pakken. Elke keer dat er een set binnenkwam, herpositioneerden de surfers in de groep zich, maar het was telkens lokale hotshot Raimana die bepaalde wie de golf nam. Hoe diep ze ook zaten: als hij hun naam noemde was het hun golf en móesten ze gaan, en iedereen respecteerde zijn call. Het was echt ongelooflijk om te zien hoe diep sommige surfers zaten bij de take-off, om daarna nog steeds succesvol de barrel te rijden. Geweldig om je zo dicht bij zo’n enorme natuurkracht te bevinden, terwijl je je tegelijkertijd voelde dat-ie je toch niet zou pakken, omdat de golven zo perfect waren. Uiteindelijk besloot ik een kleinere golf te nemen – een van de eerste in een set – met de grotere golven gereserveerd voor de grotere namen. Zelfs bij deze ‘kleinere’ golf kreeg ik zodra ik stond meteen een spin-out, iets waarvoor ik Boujmaa de schuld geef, aangezien hij de vinnen die ik speciaal voor deze trip had gekocht snel onder zijn eigen board had geschroefd. De plastieken vinnetjes konden de enorme krachten niet aan, met als gevolg een giga face plant onderaan de golf en een kleine touch down op het rif waarna ik omhoog de barrel in werd gezogen om nogmaals op het rif te worden gekwakt. Thanks Bouj! En het was nog niet voorbij: tot mijn ontzetting lag ik in enkeldiep water terwijl de volgende – veel grotere – golf al weer op weg was om tot ontploffing te komen op het rif, klaar om mij te grazen te nemen. Er was niet veel dat ik kon doen. Ik stond letterlijk met mijn rug tegen de muur – eentje van vlijmscherp koraal, extreem geschikt om infecties aan op te lopen – terwijl er een andere muur op me af kwam. Ik besloot op te staan en mijn beste imitatie van een zeester te doen terwijl ik het schuim in sprong. Ik had geluk: de golf gooide me voorbij het rif naar een plek vanwaar ik via de lagune het kanaal kon bereiken om terug naar de boot te zwemmen. Lesje geleerd: nog niet echt geschikt bevonden voor Teahupo’o op een golfsurfboard, vooral met deze crowd!

AANGENAAM HUIDVERWOESTEND
De dagen die volgden hadden we meerdere aangename en tegelijkertijd zenuwslopende en materiaal/huidverwoestende surfsessies op Teahupo’o en een paar van de andere spots rond ons huis. Elk van deze spots zijn slechts toegankelijk per boot, een avontuur op zich vanwege de prachtige natuur. Ik moest mezelf steeds weer knijpen om me eraan te herinneren dat ik niet aan het dagdromen was. Boujmaa liet zien dat hij niet alleen een erg goede windsurfer is, maar ook een fantastische surfer en SUP’er; het was te gek om hem ongelooflijke drops en barrels te zien maken op zijn SUP.

Niet alleen aan zijn surfen was te merken dat Boujmaa vaker op Tahiti geweets was: elke plek waar we stopten hoorde je een enthousiast ‘Boujmaa!! Welcome back!’. Als extra bonus voor ons kende hij onze fantastische kapitein Timoté erg goed; ze waren altijd aan het discussiëren waar we het beste heen konden om het meeste uit de omstandigheden te halen. Dit laatste hielp zeker bij het maken van de foto’s voor de nieuwe Mystic- brochure. Producten, lifestyle, het was een geoliede operatie waarbij stuk voor stuk vinkjes werden gezet op de shotlist. Te gek om te zien hoeveel je gedaan kunt krijgen als je een professionele crew en een weloverwogen plan hebt.

tahiti-6

GRETIG MAAR GEEN KOOK
Het duurde een paar dagen voordat de wind opstak en ik kon laten zien dat ik geen complete kook was. De golven – hoewel wat kleiner dan de dagen ervoor – liepen nog steeds en met het kleine beetje wind dat er was, was de line-up helemaal leeg! Dit begon erop te lijken. Het licht was nog steeds fantastisch en de golf zijn vertrouwde zelf, dus we tuigden op de boot onze 4,8 zeiltjes op en sprongen lachend het water in. Mijn probleem, zoals vaker, is mijn gretigheid. Vanaf het startschot ben ik gefocust om de grootste, ziekste golf te pakken en daar gelijk de meest radicale actie op te laten zien. Niet eerst even snuffelen aan de golf, elkaar een beetje leren kennen, welnee. Na de paar surfsessies had ik de golf wel door natuurlijk, ik wist waar ik me moest positioneren… laat dat maar aan Robby over! Waar ik niet op had gerekend, was dat de leftovers die ik pakte op mijn golfsurfboard beduidend minder barrel hadden dan het beest wat ik bij mijn eerste poging op mijn vertrouwde windsurfboardje pakte. Mijn gretigheid zorgde ervoor dat ik goed diep zat zodat fotograaf Benjamin Thouard een mooie shot zou hebben vlak voor de krullende lip. Foutje. Ik vloog down the line, met een goede power in mijn 4,8 door de schijnbare wind, en toen ik het punt bereikte waar ik mijn bottomturn wilde maken, veranderde de lip ineens van vorm terwijl hij zichzelf om het rif boog. Een meter of vijf voor me ontstond een enorme barrel. Ik kon haast niet geloven hoe snel de golf was, en tegelijk met deze realisatie besefte ik me dat ik geen idee had hoe ik een wipe-out van zo’n monster in zulk ondiep water moest handelen, dus ik deed wat me het meest verstandig leek en sprong van mijn board. Het enige wat ik er verder over kan zeggen is dit: auw. Ik werd keihard op het rif genageld, en opnieuw, en opnieuw.

Ik was blij dat de jongens van Mystic me gevraagd hadden hun impact vest te dragen voor de shoot, anders was mijn rug echt aan gort geweest. Toen ik eindelijk boven kwam bevond ik me in precies dezelfde situatie als een paar dagen eerder tijdens het surfen: geen water en een enorme muur van schuim die op me afkwam. Tijd voor een nieuwe imitatie van Patrick de Zeester, een vrij succesvolle dit keer: ik raakte over het engste gedeelte van het rif met alleen wat blauwe plekken en kleine sneeën, fieuw! En mijn setje? Dat was wat zwaarder getroffen, er was niets meer van over. Het kostte me drie kwartier om terug te komen bij de boot voor een tweede poging. En hoewel het vrij beangstigend was om gelijk terug die golf in te gaan, tuigde ik gelijk mijn reserve-zeiltje op. We waren gekomen voor windsurfshots en ik was niet van plan naar huis te gaan met slechts een foto van een enorme wipe-out, dus met mijn laatste stukje gretigheid voer ik terug naar buiten.

tahiti-4

SPELEN TOT DE ZON ONDER GAAT
De tweede sessie was een stuk beter. Helaas waren de golven inmiddels wat minder groot, maar er kwamen nog meer dan genoeg mooie sets binnenrollen en Guilly, Boujmaa en ik hadden de golf voor onszelf. Het was duidelijk te merken dat Bouj hier vaker was geweest; hij speelde met de lip, timede zijn topturns perfect en was echt in sync met de golf. Elke keer als er een set kwam zat hij weer in de ideale positie net achter de peak, klaar voor een kans op de enorme aerial die elke golf op Teahupo’o je geeft. Het was echt mooi om hem die golf te zien rippen en ik wilde dat ik hier vaker heen kon om wat bekender met de omstandigheden te raken. Waar Guilly in het begin nog wat aan het aftasten was, duurde het ook bij hem niet lang voordat hij zijn eerste barrels pakte. Ik had een fantastische tijd toen ik de timing en de positionering op de golf eenmaal door had. Het was nog steeds super lastig om het helemaal perfect te krijgen omdat er nauwelijks wind was op de golf: je moest je lijn kiezen terwijl je indropte en daaraan vasthouden. Als je te laat ging, lukte het niet om voorbij de sectie te komen, te vroeg en je miste hem volledig, aangezien stallen ook Elke keer als er een set kwam zat hij weer in de ideale positie net achter de peak, klaar voor een kans op de enorme aerial die elke golf op Teahupo’o je geeft geen optie was omdat je daarmee alsnog opgeslokt zou worden door de barrel achter je. Als de swell eindelijk het rif raakt en zich om het fameuze hoefijzervormige rif buigt, is er maar één ding zeker: je wilt niet aan de verkeerde kant zitten! Het was een echte speeltuin voor ons alle drie. Ik wilde niet stoppen – een ander probleem dat ik heb als ik teveel plezier heb. Je weet nooit wanneer je weer zo’n dag beleeft, dus uiteindelijk was het de ondergaande zon die de knoop voor ons doorhakte: we moesten terug naar de wal voordat onze kapitein niks meer zag. Op de weg terug liet fotograaf Ben Thouard ons wat foto’s zien. Ze waren nog mooier dan ik me van tevoren had voorgesteld. De combinatie van de prachtige kleuren en de perfecte, ontzagwekkende kracht van de golf maakten de foto’s tot unieke plaatjes die je nergens anders zou kunnen nemen. Ik kan nu al niet wachten tot ik terug mag.

Dit artikel is afkomstig uit de Motion #1 van 2016. Dit nummer kunt u hier bestellen. Wil je niks meer missen op het gebied van windsurfen word dan abonnee!

 van