Mijn herinnering aan Peter Volwater

Een jaar geleden overleed Peter Volwater. Surfheld, maar bovenal een hartelijke, lieve gozer. Ze zeggen weleens dat je pas echt dood bent als je niet meer herinnerd wordt. Peter is niet meer, maar hij zal nog lang voortleven in talloze verhalen. Dit is mijn herinnering aan Peter Volwater.

Luchthaven Fuerteventura, zomer 2008. Naast de bagageband voor odd-size bagage liggen veertien windsurftassen. Terwijl de laatste passagiers op weg gaan naar de douane loopt Peter Volwater op zijn gemak naar de incheckbalie.

‘Hola, good evening sir, how are you?’
‘Fine thank you, how about yourself?’
‘Good thanks. To Amsterdam?’
‘Yes.’
‘Would you like to check in any luggage?’
‘Just some windsurf equipment, it’s over there.’

Peter wijst naar de veertien tassen verderop. Hij pakt zijn portemonnee, haalt er een verfrommeld papiertje uit en geeft het aan de dame achter de balie. ‘It should be fine, I already paid for it.’
De dame doet haar best wat van het vodje te maken. ‘Ehm sir, this is for Amsterdam to Barcelona.’
‘Really? I’m pretty sure I paid for the entire trip.’
‘You paid for Amsterdam to Barcelona, we’re on Fuerteventura now.’
Stilte.
‘Would you like a lycra of the windsurf world cup in Sotavento?’ Peter vist het hesje van het evenement uit zijn rugzak.
Een glimlach, even lijkt de dame te smelten. Dan, twijfelend: ‘I’m sorry, I can check with my manager but I am afraid you will need to pay.’

Na een kort telefonisch overleg in het Spaans zucht het meisje verontschuldigend. ‘Sorry, you have to pay.’
‘Oh no, really?’, zegt Peter vol gespeelde verbazing.
Het meisje zoekt op haar computer en typt wat op een rekenmachine. ‘40 euros.’
‘40 euros? That much?! Are you sure about that? Normally I always take it for free.’
Stilte. Opnieuw een verontschuldigende blik.
‘Okay, I guess I’ll have to pay then…’

Uit zijn portemonnee vist Peter een envelop. ‘Prize money Fuerte Slalom, 6th place’, staat er met viltstift op geschreven. Hij geeft me een knipoog en haalt er een briefje van 500 euro uit.
De baliemedewerkster kijkt hem hoofdschuddend aan. ‘Don’t you have anything smaller?’
‘No, sorry!’

Terwijl de dame verderop het geld omwisselt lacht Peter zijn karakteristieke lach. Alle veertien tassen gaan mee, en het heeft hem niet eens zijn lycra gekost.

 
Mart Kuperij